Takim promocyjnym hasłem reklamuje się miasto na bilbordach lub można spotkać się z nim w czasopismach turystycznych m.in. w języku angielskim czy rosyjskim, wydawanych przez Ministerstwo Turystki Republiki Uzbekistanu.
Samarkanda określana zamiennie mianem: perły Orientu, Wschodu, czy Jedwabnego Szlaku, musi stawić czoła nadawanym jej tytułom, gdyż o taki sam tytuł konkurują z nią inne miasta leżące wzdłuż dawnego Jedwabnego Szlaku, jak święta Buchara, czy miasto-muzeum Chiwa.

Będziemy zwiedzać miasto, o którym praktycznie niczego nie wiemy, nazwa którego przywołuje jakąś magię, lecz nie wywołuje w myślach żadnego obrazu.

Symbolem Samarkandy a zarazem historycznym centrum jest plac Registan, który zabudowany jest z trzech stron fasadami medres i meczetu, na których górują kopuły, a z daleka widać szczyty minaretów, także dostać się tutaj nie jest trudno.
Kompleks zaczęto odrestaurowywać na początku XX stulecia a prace restauracyjne trwają aż do dzisiaj. Fasady zostały nazbyt gorliwie odrestaurowane, przemieniając plac w kompleks turystyczny kosztem ich autentyczności.
Na sam plac można wejść po wykupieniu biletu wstępu, dla turystów z zagranicy jest kilkukrotnie droższy, co jest praktyką niemal w całej Azji Środkowej.
Obecnie po placu przelewają się tłumy turystów, na fotografiach z epoki można zauważyć bazar, gdzie stały jednen obok drugiego kramy handlowe i rzemieślnicze, wozy wyładowane towarami, zaprzęgi koni i osłów.

Czyli mauzoleum Timura, do którego wchodzi się przez sklepione kręte korytarze, dochodząc w końcu do grobowca, oświetlanego przez wpadające przez ażurowe okienko słońce. Po środku stoi sarkofag Timura, wykonany z ciemnozielonego nefrytu, a wokół niego spoczywają jego potomkowie - dzieci i wnukowie, w tym Uług Bek.

Meczet nosi imię księżniczki mongolskiej żony Timura, która została żywcem zamurowana w stojącym naprzeciwko mauzoleum.

W środku dziedzińca stoi na podwyższeniu wsparty na ośmiu sześciobocznych nogach rzeźbiony z kamienia stół, na którym miał spoczywać Koran Osmana.
Według jednej z legend: "każdego poranka czołgają się pod nim na czczo kobiety niemogące zajść w ciążę".

Bazar Siyob przylegający do meczetu jest schludny i przestronny. Odnosi się jednak wrażenie, że niewiele zmieniło się tu od wieków. Jak to na wschodnich bazarach bywa, można tu kupić wszystko.

Tuż obok, za mostem znajduje się następy meczet Chazreti-Chizr, w którym znajduje się mauzoleum pierwszego prezydenta niepodległego Uzbekistanu - Isloma Karimowa.

Co w języku tadżyckim oznacza: cztery platany. Platan jest to rodzaj drzewa rosnącego m.in. w Europie i Azji Środkowej.
Miejsce znajduje się na wzniesieniu, nad miastem Urgut, do którego dojedziemy z Samarkandy wyłącznie wynajętym autem. Miasto oddalone jest od Samarkandy ok. 35-40 km. na południowy wschód, stąd już jest niedaleko do granicy tadżyckiej.
Udało się wynająć auto za 80.000 sum uzbeckich, chociaż początkowa cena była dwa razy większa. Żeby pojechać do Urgut trzeba w Samarkandzie wiedzieć, gdzie szukać kierowców, gdyż mają swoje miejsca, skąd odjeżdżają w wyznaczone kierunki. W Samarkandzie swoisty przystanek (pitaczok), skąd pojedziemy do Urgut, znajduje się niedaleko pomnika z dwoma lwami, obok baru, gdzie serwują samsy (polecam miejsce, można smacznie zjeść, bez konsekwencji żołądkowych). Do ogrodu z platanami jedzie się ok. godziny, asfaltową drogą, przejeżdżając przez centrum Urgut (warto zajść na lokalny bazar), gdyż park znajduje się na wzgórzu. Wejście jest płatne, oczywiście turyści zagraniczni płacą większą stawkę i wydaje mi się, że w cenę wchodzi przewodnik, przynajmniej wejdziecie z nim do największej atrakcji, czyli do pnia z jednego z drzew. W jednym z platanów wydrążono pomieszczenie, przeznaczone do modlitwy (mazar), w środku mieści się ponad 5 osób. Obok znajduje się meczet, do którego warto wejść, gdyż poprzez przyciemnioną aurą w środku i śpiew ptaków na zewnątrz, oddaje niesamowity klimat powagi miejsca. Dalej wzdłuż wyznaczonej ścieżki dochodzi się do źródełka ze "świętą wodą", z której można nabrać nieco wody do butelki. Tuż obok jest przejście na cmentarz, skąd rozpościera się widok na okoliczną dolinę i góry (wydaje mi się że jest to początek Gór Hissarskich lub Samarkandzkich, wchodzących do pasma Tienszanu).